ایلاج

فردا تولد الفه. از قضا به لطف پاییز و ونوس و هوای ابری و سبکِ شاعرانه‌ی گوته در نوشتن رمان و مطالعه‌ی تاریخ ادبیات اروپا و تماشای سریال‌های عاشقانه، حال و هوای تولدش خیلی رمانتیک شده. اما بس‌که همه تبریک‌های عاشقانه‌شون رو پست و استوری کردن و من و الف هم نشستیم و ملت رو مسخره کردیم (البته نفس کارشون رو نه، عَلَنی کردنش رو) به هر سورپریز و خلاقیتی که فکر می‌کنم، خز و تکراری و لوسه! مگه این‌که مثل تولد دو سال پیشِ میم، سوژه وسط آماده کردن دکور برسه و من به‌جای عاشقانه تبریک گفتن، با شاخ بپرم تو شیکمش که به چه حقی زود اومدی؟! با این‌که "ایلاج" و اساساً اینترنت، جای نوشتن از زندگی خصوصی نیست اما گاهی رد شدن از اصول و شل گرفتن می‌چسبه.