ایلاج

خیلی وقت‌ها یه شوقی تو دلم مثل شیره‌ی حلوا قُل قُل می‌کنه که بیام و این‌جا درباره‌ی روزهام، فکرهام و کارهام بنویسم. اما بعد تیترهای خبری رو نگاه می‌کنم و از خودم می‌پرسم نکنه این‌طور به نظر برسه که انگار توی باغِ اوضاعِ مملکت نیستم؟ بعد از خودم می‌پرسم حالا خودمونیم سهیلا، تو باغ هستی اصلاً؟ من فکر نمی‌کنم یک سال و چهار ماه در برابر سی‌سال، برای توی باغِ وطن نبودن کافی باشه. اما راستش این یک سال اخیر، که جهان هم مختصاتش جابه‌جا شد، همه چیز اون‌قدر تند و پشت سر هم اتفاق افتاد که بعید می‌دونم به گَردش رسیده باشم ...