ایلاج

فیلم ویل‌هانتینگِ نابغه رو چند سال پیش دیده بودم. این هفته مربیم بهم توصیه کرد که دوباره ببینمش. هروقت کتاب یا فیلمی‌رو برای خوندن و دیدن بهم معرفی می‌کنه، اصرار دارم بهش بفهمونم که قبلاً دیدمش. قبلاً خوندمش. که بگم بلدم خودم. می‌دونم. اما اون زیاد اهمیتی به جوابم نداد و به‌جاش با آرامش تکرار کرد: دوباره ببین. می‌خواستم باز ابراز فضل و ادب کنم اما نفس عمیقی کشیدم و به خودم گفتم واقعاً چه اهمیتی داره چیزی رو خونده باشم یا دیده باشم، اما نفهمیده باشم؟ یا دست کم اون‌قدر سطحی ازش عبور کرده باشم که حتی جزئیات مهمش یادم نیاد. این کار درست مثل انبار کردنِ یه مشت خرت و پرت به درد نخور تو زیرزمین خونه‌ست. یک عالمه سیم و پریز و وسیله‌های شکسته و گردوخاک خورده، فقط به این امید که یه روزی یه جایی به کارِمون بیاد. اما اون روز معمولاً نمی‌رسه. چون ما اصلاً یادمون نیست لابه‌لای اون همه خرت‌وپرت چی داشتیم اصلا که سرِ بزنگاه ازش استفاده کنیم!